ارتباط بین عوامل شغلی و رضایت زناشویی پرستاران

چکیده مقدمه: رضایت زناشویی که نشانگراستحکام نظام خانواده است ؛ باعث افزایش سلامت جسمی، روانی، پیشرفت اقتصادی، رضایت شغلی ورضایت ازکل زندگی می گردد پرستاران جهت تامین سلامت وآسایش بیماران باعوامل تنش زای مختلف درمحل کارمواجه هستند وبه دلیل تعدد نقش ها در منزل نیز درمعرض مستقیم و غیرمستقیم آسیبهای جسمانی وروانشناختی متعددقرار دارند . شناخت عوامل موثر و مرتبط شغلی با رضایت زناشویی می تواند جهت ارتقا و بهره وری این نیروی عظیم انسانی حائز اهمیت باشد. هدف: این پژوهش با هدف تعیین ارتباط بین عوامل شغلی ورضایت زناشویی پرستاران شاغل در مراکز آموزشی- درمانی انجام گرفت. روش کار: در این مطالعه  همبستگی از نوع توصیفی تحلیلی، 500 پرستار متاهل شاغل در 8 مرکز آموزشی درمانی شهر رشت به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. اطلاعات از طریق پرسشنامه رضایت زناشویی اینریچ (enrich) و پرسشنامه عوامل فردی –اجتماعی و شغلی جمع آوری گردید و  با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و  آزمون های آمار استنباطی (آزمون پیرسون، آزمون آنالیز واریانس یک طرفه،آزمون تی مستقل و مدل رگرسیون لوجستیک  رتبه ای) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: یافته ها نشان داد که بیشتر واحدهای مورد پژوهش(6/61%) دارای رضایت زناشویی نسبی هستند. بین میزان رضایت زناشویی با سابقه کار(0001/0p=)، میزان درآمد (002/0p=)، بخش محل خدمت (0001/0p=)، نوبت کاری (003/0p=)، وضعیت استخدامی (0001/0p=)، سن(002/0p=)، ارتباط آماری معنی دار وجود داشت. همچنین یافته ها حاکی از آن بود که به ازای افزایش تعداد 1 فرزند شانس تمایل به کاهش رضایتمندی65/1برابر افزایش می یابد. از بین بخش های محل خدمت تنها بخش روانپزشکی (0001/0>p) عامل مرتبط بارضایت زناشویی بود. اما بین رضایت زناشویی با مرتبه شغلی، جنس و مدرک تحصیلی، ارتباط آماری معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این مطالعه، برخی عوامل شغلی  با رضایت زناشویی پرستاران دارای ارتباط معنی دار می باشند. در نتیجه می توان با بکارگیری راه های مناسب و استفاده از فاکتورهای تعدیل کننده شغلی شرایط خانوادگی پرستاران را با افزایش میزان رضایت زناشویی  بهبود بخشید.